Καλημέρα καινούριο φρέσκο και παντελώς ψηφιακό blog μου,
είπα απλά να δοκιμασω να δω πως είναι να έχεις ενα δικό σου χώρο να καταγράφεις τα πραγματα και τις καταστάσεις τις οποίες συναντας, χωρίς να σε εδνιαφέρει αν θα τις διαβάσει κάποιος ή και αν τις διαβάσει αν θα τον γνωρίσεις ποτέ.
Αμα με δεί κα΄ποιος στο δρόμο θα πει "Ω, να ένα μορφωμένο φρικιο με εκλεπιτσμενο γουστο στις γυναικες και στο πιτογυρο..." δηλαδή όπως είναι οι περισσοτεροι στην ηλικία μου που έχουν την ατυχία να τους θεωρούν άτομα με παρεκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά. Έτσι μου έφτιαξα ένα χαρακτήρα και μια προσωπικότητα με ανησυχίες κυρίως ανήσυχες (ναι είμαι καλός σε αυτό, λέω πολλά χωρίς να σημαίνουν τίποτα και ο καημένος ο κόσμος κάθεται και με ακούει, τους λυπάμαι καμιά φορα), αλλά και μερικές περιέργως ήσυχες.
Είμαι 25 ετών και δν έχω ζήσει ακόμα τη στρατιωτική ζωή αν και ως υιός στρατιωτικού μου είπαν ότι υπηρετούσα όλη μου τη ζωή. Με βολεύει πολύ αυτή η άποψη και έτσι την ενστερνίστηκα. Είμαι ακόμα πολύ ρομαντικός για να πάω στο στρατό, τα πάντα γύρω μου τα βλέπω σε μια ελαφριά παλ απόχρωση του μωβ με λιγο κίτρινο. Σαν κουρτίνα μπροστά στα μάτια μου. Μ' αρέσει ο εαυτός μου αν και δεν έχει καταφέρει και πολλά στη μέχρι τώρα ζωή του τον βρίσκω αρκετά γοητευτικό (ψωνάρα), και σαν παιδί μεγαλωμένο στα γήπεδα και στον περιβάλλοντα χώρο της αψίδως του γαλερίου μου τι σπάει κάθετι διαφορετικό απο μένα αλλά όχι τόσο για αν με πούν ρατσιστή ή σνομπ. Τώρα που βάλαν και πάλι τα κάγκελα πίσω, εκεί στα ανάκτορα (πλ. Ναυαρίνου), και πλέον εχουμε και πάλι πισω τον μεγαλύτερο καναπέ της πόλης, νιώθω μια ικανοποίηση. Ικανοποίηση γιατί ένας χρόνοσ αποχής από την Ναυαρίνου έφερε απιτέλουσ το απιθυμητό αποτέλεσμα και έχουμε τον καναπέ μας πίσω. Ποιός είπε ότι οι αγώνες δεν δικαιώνονται!
